همسفر

ای سر زده از صبح ! سلام . ای عاشق دلخسته سلام . ای که قلبت را به یادش میفشاری ! سلام . صحبت را به یاد نسیم و باران به یاد دستان خیست آغاز میکنم . و باز سلام . . . . . . دیروز خوابت را دیدم ! یادم ماند که سوالی پرسیدی ! یادم یاشد اولش جواب سوال تو باشد . پرسیدی دوستت دارم ! جواب گفتم : دوستت دارم ! پرسیدی از کجای حال پریشانت بدانم دوست داشتنت مثل باران پائیز رگه ای کوتاه نیست ؟ باید از همین پریشانی مو از این حال زار از این قلب دلتنگ میپرسیدی ؟ مثل شبهای رفته عمری با و هر روز سوالت این بود ! دوستم داری ! ! ! ! ! تا به کی ثابت کنم دوستی خود را ؟ از بالش خیس ، از ناله های تو ، از دردهای من ، ولی این دردهای من تمامی نداشت . . . . . داشتنت گران تمام شد برای من که تنها ساعتی چند کوتاه را با تو بودم

|

امتیاز مطلب : 5

|

تعداد امتیازدهندگان : 1

|

مجموع امتیاز : 1